Ahmad Raouf Basharidoust; une des victimes du massacre 1988, arrêté à l'âge de 16 ans, a été éxécuté après plus de 5 années de prison

مجاهد قهرمان، احمد رئوف بشري‌دوست پس از بيش از 5سال اسارت در زندانهاي خميني دژخيم در جريان قتل عام زندانيان سياسي مجاهد در سال 1367 به شهادت رسيد.

samedi 19 août 2017

میرزا کوچک خان عصر ما


نويسنده:  حوري افضلي

خیلی سختم است از احمد سخن بگویم و باور کنم که در جمع ما نیست. ولی چه باید كرد هر روز باید از خاطرات میرزاهایی گفت که در عصر خود دشمن را دیوانه و خسته کردند و هرگز لبخند پیروزی از لبانشان محو نشد.

سال 1361 آخرین دیدارهای من با میرزای زمانه ام احمد رئوف بشري دوست بود. با او از سال 60 آشنا شده بودم. مسئول تحويل گرفتن کمکهای مالیهاي جمع آوری شده ما بود. آري از آن موقع هموطنان به سازمان برای حل مسایل مالی یاری میرساندند.


من نیز 17 سالم بود و همیشه برای اینکه شادی میرزا کوچک خانم را ببینم تلاش میکردم بیشترین پول را به او برسانم.  یاد گرفته بودم که با خیاطی و تزریق و کار در بوتیکها در اوقات تعطیلی مدرسه پول جمع کنم به او بدهم جدای آنکه همسایه ها و دوستان هم میدادند در نتیجه پولی که به او می دادم بیشتر از بقیه بود. مثل برادرهای بزرگ با آن جثه کوچک صدایم کرد و گفت میدانی یک قران حرام باشد گناه بزرگی است؟‌ اول نفهمیدم ولی بعد که توضیح داد در حالیکه چشمانم پر از اشک شده بود گفتم بخدا کار کردم در آوردم. ( او فکر کرده بود نکند مثلا پول پدرم را بدون اجازه برداشتم). حال و روز مرا دید گفت دلگیر شدی؟‌ گفتم نه تازه دارم سازمان را می شناسم، علیرغم اینکه بشدت از نظر مالی نیازمند است ولی حواسش است یک قران حرام به صندوقش وارد نشود.

احمد پسری بظاهر كم سن و سال و کوچک بود ولی باور کنید در اذهان مثل میرزا کوچک خان بزرگ و فهمیده و باصلابت بود به حدی که مردای فالانژ گنده از او می ترسیدند. احمد عاشق برادر مسعود بود. میگفت ما میلیشیاها باید آنقدر پاک و تشکیلاتی و صادق و فداکار باشیم تا عظمت مسعود را اثبات کنیم و به دنیا نشون بدیم که رهبری یعنی این؟‌ تا الگوی همه دنیا باشد. این حرف او را هرگز فراموش نکردم.

آخرین دیدارم با احمد را بخوبي به ياد دارم.  در حیاط خانه بودم كه دیدم احمد سراسیمه بدون اینکه در بزند، وارد خانه شد. تعجب کردم او هرگز تا سه بار در نمی زد وارد نمی شد. پرسيدم: چه شده؟ گفت: دنبالم هستند. بلافاصله او را در اطاق خودمان مخفی کردیم. موتورش را هم به داخل خانه برديم.  من و خواهرانم بودیم  و كس ديگري خانه نبود.

خیلی خجالت می کشید. شرم و حیای خاصی داشت. نه بهتر است بگویم معصومیت خاصی داشت. هم می خندید هم صلابت داشت هم آقایی . خلاصه کلام برایم یک میرزا کوچک خان واقعی بود سرشار از محبت و عاطفه .

پاسداران درب خانه را زدند. من در را باز كردم.  آنها با وقاحت و دریدگی سوال مي كردند که یک منافق اینجا نیامد؟‌ من یک مرتبه متوجه رد موتورش روي لبه باغچه شدم ؛ بلافاصله گفتم نه آقا فقط یک پسر بچه با موتور آمد شايد 16 سالش بود خسته بود چای خواست به او دادیم خورد و رفت.

آن پاسدار زیر لب غر زد و گفت پسر بچه! همان که جان ما را به لب رسانده مگه دستم بهش نرسه میدانم چکارش کنم.
بعد خواست وارد اطاق شود. گفتم نمی شود اطاق دختراست اجازه ندارید. مردي خانه نیست مگر در دین اسلام گناه نیست؟‌ متوقف شدند. آخر آنموقع هنوز بسیجی ها و پاسدارها اینطور وقیح و وحشی نشده بودند. بعد دیدند ما راحت رد پسر بچه با موتور را دادیم کوتاه آمدند و رفتند.

احمد خبر سلامتی را شنید از اطاق بیرون آمد گفت چطوری ردشان کردید. ماجرا را گفتم خندید خواست برود گفتم برای اینکه حرفمان دروغ نشود میشه یک چای بخورید بروید . او نیز برگشت گفت مردي خانه نیست اجازه نیست بیشتر از این بمانم. در حالیکه می خندید با همان پاکی و معصومیت گفت: زمان ندارم باید بروم به بقیه خبر سلامتی بدهم. این خوبی را هرگز فراموش نمی کنم. زنده بودم جبران می کنم.


این آخرین دیدار من با این سردار بود. سرداری که همیشه به من میگفت هرچه را که میدانی درست است حتی خطرناک هم باشد وقتی تصمیم بگیری و اراده کنی میتوانی به آن برسی زن و مرد و پیر و جوان ندارد. 

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire